Çok sevdiğim “Benim Afrikam” filminin içine düşmüş üzere hissettim. Hiç aklımda olmayan Namibya’ya gideceğim, Safariye çıkacağım ve fotoğraf workshop’unu mazeret ederek sayfalara sığmayan bir albüm hazırlayacağım aklıma gelmezdi.
Namibya’yı hiç rüyamda görmedim. Ancak en renkli ve en güzel rüyalarımdan birini yaşadığım ülke oldu. Burası görünümleri, insanları ve en çok da (özellikle gün sonunda güneş batımında) ışığı ile adeta doğal bir set, her (amatör) fotoğrafçının hayalindeki yer. Amatör derken, o benim. Yoksa bu seyahati mümkün kılan Huawei P30 Pro birçok özelliği ile bu hususta tam bir profesyonel. “Discover Undiscovered Namibia” başlığı altında, farklı ülkelerden gelen öbür editörlerle birlikte tecrübe ettiğimiz Mobile Photography Workshop’u süresince bol bol fotoğraf çektik.
Bu satırlar benim hislerim. Fotoğraflar da o denli. Elimdekinin “sadece” bir cep telefonu olmasına karşın, beni hiç hayal kırıklığına uğratmadığını söylemeliyim.
Gün bir. Türkiye’den üç kişi, Bengi Güven, Zeynep Yapar ve bendeniz havalimanında buluşup evvel Doha’ya uçtuk. Yaklaşık dört saat sonra, dokuz saatlik Doha-Windhoek rotasını Avusturya, Çek Cumhuriyeti, Danimarka. Finlandiya, İsveç, Macaristan, Norveç, Polonya, hatta Avustralya’dan gelen takımın geri kalanıyla daima bir arada tamamladık. Dört sinema, biraz uyku derken Hosea Kutako International’a vardık. Yazması kolay. Açıkçası Namibya’dan ne beklemem gerektiğini bilememiştim.
üzere bir mecmuada çalışınca gözünüz ister istemez eğitiliyor, vakit içinde fotoğraf çekme, poz verme konusunda yol alıyorsunuz. Çok moda ve kapak çekimi sayfasını nazaran göre, âlâ fotoğraf nedir bir fikriniz oluyor. Bir cep telefonu beni bu bahiste tatmin edebilir mi? Davet mektubundaki “fotoğraf makinenizi meskende bırakın” notunu dikkate almak akla yatkın mıydı? Halbuki Namibya’ya birinci gelişim, çok kare çekmek istiyorum… Bu telaşlar bu seyahatin sonunda buhar olup uçmuştu.
Birincisi, günümüz telefonları bu tarafta oldukça yol aldı. İkincisi, “alanda” büyük testten geçireceğimiz marka Huawei esasen bu özelliği ile övünüyor ve üç Leica kamerası kullanıyor. Natürel ki, “last but not least” dediklerinden, bizi yönlendirecek olan ismin, Oscar, Grammy, Cannes Sinema Şenliği üzere dev etkinliklerde ünlüleri çekmiş, dünyanın farklı noktalarında tekraren emsal workshop düzenlemiş, Avustralyalı fotoğrafçı Kristian Dowling’in olması.
İlk gün, Afrika’nın parlak güneşi altında evvel Lutheran Kilisesi üzere birkaç binanın fotoğrafını çekerek başladık. Akabinde Windhoek’in hafif dışında kalan Katutura bölgesinde (ilk sayfadaki açılış karesi gibi) portreler çektik. Podyum, fotoğraf stüdyosu yahut çekim üzere kavramlarla işi olmayan, lokal kıyafetler giymiş bu güzel insanların en doğal hallerini yakalamaya çalıştık.
ANLATILMAZ YAŞANIR DEDİKLERİ YERDEYİZ
İkinci gün. Erindi Private Game Reserve’a gittik. “Cennetteyim, yani herhalde cennetteyim.” Tabiat, hayvan sesleri…. Safari boyunca birkaç adım ötemde duran aslan, zürafa ve filler… Cep telefonumdaki fotoğraflar olmasa ben bile bunlara birkaç hafta evvel şahsen şahit olduğuma inanmakta zorlanacağım. Zürafa bana poz mu verdi yoksa bana mı o denli geldi? Bu ortada Erindi Özel Oyun Müdafaa Alanı, Omaruru’nun güneydoğusunda bulunan ve Namibya programınıza kesinlikle ancak kesinlikle dahil etmeniz gereken bir adres. Başşehir Windhoek’e üç saat kadar arada olan rezerv; Otjiwarongo, Omaruru ve Okahandja kasabaları ortasında bulunuyor. Sahipleri Chris ve Gert Joubert, yıllar evvel bir sığır çiftliği kurmak üzere bu dev alanı satın almış. Sonradan, işin son derece masraflı olduğuna karar verip burayı kurmuşlar. Emelleri, endemik türlerin bölgeye geri getirilmesine dayanak olmakmış. Erindi “suyun yeri” demekmiş. Motamot o denli. Nasıl desem, tabiatın bir kesimi olduğumuzu, hayvanların ne kadar güzel olduklarını görmek uykunuzu kaçırıyor. Gece, su içmeye (çoluk çocuk) gelen fil ailesini yahut suya heyecanla koşan suaygırı bebeğini görmek… Kıymet biçilmez. Huawei Leica kameraları gece çekimlerinde de usta, yoksa bunları anlatırken abarttığınızı düşünenler olabilir. (Gerçi gece moduna geç meseniz de olur, olağan mod olarak da inanılmaz net sonuç alıyorsunuz. Ben sık sık olağan mod’u tercih ettim.) Zifiri karanlıkta bu kaliteli sonuç için alkış.
ÇEKİME DEVAM
Erindi’den ayrılınca, sonraki sabah Bushmen, yani Buşman, San insanlarıyla tanışmaya gidiyoruz. Arkeolojik deliller bu halkların Güney Afrika’da (ve muhtemelen Afrika’nın başka bölgelerinde de) 22 bin yıldır yaşadıklarını göstermekte. San insanları çok âlâ avcılar, takı konusunda da çok yetenekli, onlara direkt takı dizayncısı diyebiliriz. İki saniyede ateş yakıyor, uygun avlanıyor, tabiatta kendilerini konutta hissediyorlar… Gerçek survivor’ları izlemek için Namibya’ya gidip Bushmen’lerle tanışmalısınız. Bu şartlarda, sürekli güneşin altında kalan, kozmetik ürünü nedir bilmeyen bu güzel insanların cildi nasıl bu türlü ipeksi olabiliyor anlayamadım. Döndüğümden beri herkese bunu söylüyorum. Çoluk çocuk, herkese bol bol sarıldığım, selfie çektirirken de yakın temas kurduğum için biliyorum. Çok da fotojenikler.
Namibya’nın Erongo Bölgesi’ndeki Omaruru’yu çok duymuştum da bir gün buralara gelip bundan bahsedeceğimi düşünmezdim. Yolunuz buralara düşerse, Tikoloshe Afrika’ya kesinlikle uğrayın. Ahşap heykr, el boyaması masa örtüleri, etnik takılar, el çantaları ve çok daha fazlasını orada bulabilirsiniz. Beğendiğinizi o anda alın, “başka yerde bulurum”, “sonra alırım” derseniz bir bakmışsınız Namibya seyahatiniz sona ermiş.
YOL ALMAYA DEVAM
Aynı gün, öğlen yemeği için uğradığımız, Erongo Dağı’nın eteklerinde bulunan 130 milyon yaşındaki heybetli kayaların ortasındaki bulunan Ai-Aiba Lodge da bizlere sürprizler hazırlamıştı. Bizler enfes vejetaryen menüyü mideye indirirken birkaç Springbok su içmeye geldi. Kent insanı tüyleri diken diken eden bu türlü buluşmalara hazır değil (ama için için daima bunun olmasını umuyor). Bu kısa molanın akabinde Spitzkoppe’ye vardık. Tabiatın kucağında, nefis bir yükseklikte kurulu çadır kampımız içimdeki çocuğu coşturdu. Ruhum nasıl bayram etti anlatmam güç. Üstelik ışık nefis, kayaların rengi sıcak bir sarı… Nereye baksanız, fotoğraflık. Cep telefonu hafızam bunu kaldıramaz diye korkmuştum lakin boşuna, bu türlü bir ihtimal yokmuş. Bunu duyunca dikey, yatay, uzak, yakın her türlü versiyonda fotoğraf çekmeyi denedim. Sonra karar verdim ki birazını da içime çekmeli, hafızama kazımalıyım. Nasıl meditatif bir yer. Açık havada, milyon yıldızın altında yenen akşam yemeğinden sonra herkesle birlikte ateşin etrafında sohbet ederken gece ne rüyalar göreceğimi çok merak ettim. (Kabus gördüm. Bir aslan gelip çadırı pençesiyle yırtıyor, ben de İngilizce -tabii ki!- “Help, lion in the camp” diye bağırıyorum. Değişik, hayvanlardan hiç korkmayan, çadıra da yabancı olmayan biri olarak bu rüya hangi endişemin temsili sanki?)
ÂŞIK OLDUM
Son gün. Kalbim masraf gitmez vurulduğum güzelim Walvis Bay’de kaldı. Âşık mı oldum ne… Burası, Atlas Okyanusu’nun kıyısında, Namibya’nın en değerli liman kenti. Gürültücü, sempatik, selfie çektirmeyen kalabalık fok sürüleri mi desem, ülkenin en kıymetli tuz kaynağının bulunduğu (işlenmemiş haliyle) pembeden mora kaçan tuz görüntüleri mı desem… Hepsini çektiğim karelerde sakladım. Hisler da keşke fotoğrafa geçse diyeceğim lakin esasen o denli, (umarım) bakınca hissettiklerinizin ben on mislini yerinde yaşadım.
Sandwich Harbour, nefis bir koy, lagünü ve doğal ışıklarıyla tam fotoğraflık. Şimdilerde gölün güneyindeki lagünde kuş ömrüyle tanınıyor. Pembe flamingoların fotoğrafını çekmek için tez edin çünkü sizi fark ettiklerinde, süratlice kıyıdan uzaklaşıyorlar. Paparazzilere alerjileri var, kesin! Telefonumun güçlü zoom özelliğinden haberleri yok. Beklenen flamingo fotoğraf çekiminiz için ipucu: Sudaki yansımalarını da çekin, çok daha etkileyici oluyor.
Açıkçası burada birkaç gün daha kalıp tekrar safariye çıkmayı, tek katlı (ve çok değerli olduğunu öğrendiğim) konutların önünden geçip kenti enine uzunluğuna gezerek daha fazla fotoğraf çekebilmeyi çok isterdim. Artık gelecek sefere!
Muhtemel bir Afrika seyahati için tarz ipuçları fotogaleride…
YAZI : Suzan Yurdacan
